Ամեն անգամ քեզ տեսնելիս,
Ինչու է սիրտս ուժգին բաբախում:
Ապրում եմ, ծիծաղում, լալիս,
Բայց, միևնույն է, չեմ հասկանում,
Ինչո՞ւ, ինչո՞ւ և կրկին` ինչո՞ւ:
Բայց միայն ծովի ափին պառկելիս,
Լուսնի արտացոլանքը ջրում տեսնելիս,
Սիրտս խաղաղ է` ինչպես և ծովը,
Որ նույնիսկ փոխարինում է ինձ օդը:
Կանչում է այն, ինձ կանչու՜մ, գոռու՛մ,
Դեպի իր հեռավոր և անծայրածիր տարածքներ,
Բայց, միևնույնն է, իր մոտ չեմ գնում,
Երգում է տրտում` իր տխուր ձայնով,
Չեմ գնա… Չե՛մ գնա:
Չեմ ուզում քեզ միայնակ թողնել
Եվ ծովի ետևից վազել,
Կմնամ քեզ մոտ, որ սիրտս կողքիդ բաբախի,
Ինչպես ծովն է` փոթորկի ժամին:
Բանաստեղծության հեղինակ` Քեթրին Եփրեմյան:
Գրոց-Բրոց 